Zbiór poetycki „Chwile” jest opowieścią o życiu i przemijaniu. Liryczny narrator, niczym doktor Faust, chciałby powiedzieć nam: „Chwilo, trwaj wiecznie”. Lecz zamiast tego oddaje jej wieczną ulotność, którą daremnie usiłuje przechytrzyć pamięć i poezja. Obrazy z przeszłości, migotliwe, a niekiedy znieruchomiałe, dynamicznie przepływają przed naszymi oczyma, tworząc serię scen z życia mężczyzny. Autor za każdym razem umiejętnie kreuje nastrój historii i wydobywa szczeg...
W zbiorze znajdują się wiersze, w których poeta rozśmiesza Czytelnika hiperboliczną albo sarkastyczną przesadą, wywołuje czasem cierpki, ale jednak uśmiech na jego twarzy. Tym razem piętnuje także błędy transformacji, ludzkie i społeczne o różnym zasięgu, wszystko to co uwiera, patrzy na świat swoimi oczyma, trochę prowokując. Upadki i wzloty poety zgromadzone w jednym tomie to niewątpliwie zasługa samego autora, co dostrzegł inny twórca – Józef Baran – w niepozbawiony...
Zbiór poezji metafizycznej. Autor porusza bardzo ważne zagadnienie, jakim jest stosunek człowieka do Boga i do drugiego człowieka. Świat, w którym współistniejemy, to wszystko, co nas otacza, jest powiązane ze sobą niezliczoną ilością niewidocznych nici, które, tworzą nierozerwalną całość.W swojej poezji wskazuje również paradoksy codziennego obcowania z Bogiem, analizuje, docieka, drąży, by znaleźć się bliżej odkrycia prawdy, bo to ona jest tutaj nadrzędna. Jednak taj...
W zbiorze Dzikie ogrody zaprezentowano utwory o różnej tematyce, autor zmyślnie podzielił je na działy, czyli ogrody, do których wybieramy się na przechadzkę między myślami ubranymi w słowa i tworzącymi alejki z wersów. Autor – jak przystało na wziętego satyryka – chłoszcze biczem języka wszelkie przejawy naszej obleśnej codzienności, posługując się przeważnie lapidarną formą dystychu. Jego fraszki napisało życie, któremu tylko użyczył talentu.Poszczególne działy to ogrody...
Każdego dnia w naszych głowach kotłują się miliony myśli… Czasem wśród tych myśli pojawiają się perełki, które okazują się niezwykle trafne, czasem zabawne czy ironiczne. Te myśli, nazywane przez autora okruchami, to coś, czego nie można pisać tak jak powieści – na komputerze, przysiadając do kolejnego rozdziału i przelewając na ekran bloki kompozycyjne. Okruchy pojawiają się niespodziewanie i szybko ulatują, więc trzeba nie lada refleksu, by je uchwycić i zachować dla ...
